Kürt özgürlük mücadelesi, bir halkın varoluş destanıdır; topraktan, tarihten, acılardan ve umutlardan filizlenen bir yaşam felsefesidir. Ömrümüz, faşizmin zincirlerine karşı bu felsefeyi bir kalkan, bir meşale, bir türkü gibi taşımakla geçti.
Faşizm, sadece bir yönetim değil, bir ruhun inkârıdır; bir halkın dilini, kimliğini, hayallerini yok etmeye yeminli bir karanlıktır. Bizler, bu karanlığa karşı özgürlük ateşini tutuşturmakla sorumluyuz.
Özgürlük, bir hak değil, bir varoluş biçimidir. Kürt olmak, sadece bir kimlik değil, adaletsizliğe karşı duruş, zulme karşı isyan, barışa uzanan bir eldir. Faşizm, bizi susturmak için yobazlığın maskesini taktı, sömürünün kılıcını çekti, inkârın duvarlarını ördü. Ama biz, her bir taşta, her bir nefeste, “Zerre kadar eğilmeyeceğiz!” dedik.
Kürt özgürlük felsefesi, bireyin değil, kolektif ruhun öznesidir. Dağlarda, zindanlarda, köylerde, şehirlerde omuzlanan mirasın kendisidir. Bu felsefe, “Ben”i “Biz”e dönüştürür; çünkü özgürlük, ancak halkla, dayanışmayla, sevdayla kazanılır. Ömrümüz, bu yolda bir çığ gibi büyüdü; her düşüşte toprağa, her kalkışta gökyüzüne tutunduk. Faşizme karşı direnmek, sadece bir mücadele değil, insan kalmanın, Kürt kalmanın, hakikatle bir olmanın yoludur.
Halkların haykırışı, bu felsefenin aynasıdır: “İnsan olamayan, cehennemin en kızgın yerindedir!” İnsan olmak, bir halkın onurunu savunmaktır; dilini, kültürünü, tarihini yaşatmaktır. Özgürlük, sadece zincirlerin kırılması değil, bir halkın kendi hikayesini yazmasıdır. Bu yolda kaç nesil geçti, geçiyor; ama her an, bir serhildanın kıvılcımı, bir Newroz’un ateşi, bir barış özleminin duasıdır.
Kürt özgürlük mücadelesi, bir son değil, bir yolculuktur. Bu yolculuk, adaletle, eşitlikle, kardeşlikle taçlanana dek sürecek.
Halkız, haklıyız, kazanacağız!
